Anaokulumuz Kasım’ da açılıyor…

Hep anlattım, çok anlattım, hep dinledim, çok dinledim…

Çok şanslıyım ki dinleyen, anlattığım her cümlenin üstüne bir şey ekleyen ve bana hep çok şey öğreten ebeveynler ve çocuklarla sarılıyım tam 12 yıldır..

Yetişkinlere has karmaşık işleyişten uzak, oyun oynamak için hazır ve ilham veren yetişkinlerin olduğu; anaokulunda yapılması gerekenler listelerine değil çocukların akışına uyumlanabilen keyifli günler hayal ettim yüzlerce ebeveynle bugüne dek..Bir ah keşke dedik birlikte, sustuk…

Oyun oynasalar, hayatın provasını yapsalar kendilerince, huzur dolsalar, kendileri olmak yolunda coşku ve huzur dolu adımlar atsalar dedik, var mı öyle bir yer acaba dedik, ah dedik, sustuk..

Bir bahçesi olsa, dalından meyve koparıp yeseler, plastiğe değil ağaca dokunsalar, çizgi filmlerle değil masallarla büyüseler..Boyama kitaplarıyla değil boyayla resim olsalar..Müzikçalarlarla değil insan sesiyle şarkı olsalar..Ödül ve ceza ile değil yaşamı içselleştirerek varolsalar..”Hava soğuk çıkamayız” larla değil, yağmurda topraktan gelen su sesi de dahil her mevsimi yaşasalar..O aktiviteden bu aktiviteye sürüklenerek değil, gerçekten oyun oynayarak büyüseler..Ah dedik, sustuk..

Sağlıklı yemekler yeseler çocuklar, hatta kıyafetten sabuna kadar herşey iyi planlanmış olsa, paketli gıda girmediği gibi zararlı hiçbir kimyasalla temas etmeseler, yetişkinler onları korumak için gerçek bir çaba içinde olsa dedik..Ah dedik, yine sustuk…

Ebeveynlerin yargılanmadığı, oryantasyonun kabusa dönüşmediği, çocuğu merkeze aldığı gibi ebeveyni de özgürce içine alan, şeffaf, samimi ve  destekleyen bir yapı hayal ettik..Yani çocuklarla olduğu gibi ebeveynlerle de her an el ele olmaktan keyif alan ve hatta daha sık görüşmek için çabalayan kurumlar olsa dedik, ah dedik..

Sonra birgün ağaçlardan neredeyse görünmeyen bir binanın önünden geçtim hızlıca, burası olsa dedim, ah keşke dedim, sustum..

Aradan aylar geçti, Atölye Çocuk’ tan onlarca, yüzlerce çocuk ve ebeveyn..

Sonra birgün o binanın boşaldığını, yeni sahiplerini beklediğini fark ettik..

Düşündük, yazdık çizdik, sorduk soruşturduk ve yine dönüp o güzel ebeveynlere sorduk..

“Hadi” dedi herkes, “hadi…”

“Tam da şimdi…”

İşte bu inançla, bu güvenle ve bu motivasyonla “Evet, şimdi…” dedik..

Ve; Caddebostan Tanzimat Sokak‘ taki dev bahçenin içindeki ferah ev bizim yeni anaokulumuz aslında yuvamız olmak için hazırlanıyor..Kasım ayında dileyen herkese kapılarını açmak; dinginlik, sadelik, doğal bir akış, oyun dolu bir dünya, toprak ve ağaç dolu bir bahçe, her an içerde olma özgürlüğüne sahip ebeveynler ve çocuklarla kavuşmak için herkes çok hızlı çalışıyor..

Şimdilik kapıdan ilk girdiğim anda hissettiklerimi aktarabilmek için o anın fotoğrafını paylaşıyorum sizinle, ama daha da yazacağım, çokça da konuşacağım..

Birlikte konuşalım derseniz, buradayız, bekleriz..

info@iraztoros.com

0 216 410 21 30